دراين مدت هميشه با خودم فکر ميکردم که گذاشتن اين سوال توسط من کار درستي بود يانه. فکرميکنم کسي بايد اين سوال رو ميپرسيد که خودش يه جورايي لبيک راگفته باشد نه مني که هنوز غرق زندگي دنيايي ام .مني که اينقدر درايمانم ضعيفم که بيشتر اوقات از گفتن حرف حق زبانم بند مي ايد..حال اين زبان چگونه لبيک بگويد...به چي لبيک بگويد...باکدامين اراده لبيک گويد...به خودم که نگاه ميکنم مي بينم من تا هفتاد وسومين نفر خيلي فاصله دارم...فقط ميتوانم بگويم که حسين جان شرمنده ام...