روزبه روزحالش بدتر وشايدبهترميشد. تاآن روز شوم که ازصبح تاغروب من واو بيمارستان . امادلش نيامد آن لحظات ازمن خداحافظي کند تا به منزل رسيدم خبر راحتي اش راشنيدم و ديوانه وار گريستم . تنها آرزويي که به اميدش زنده مانده ام اين است که يک بارديگر به کربلاروم و تک تک قدمهايم راهديه به تمام سالهايي کنم که پدزم دربستربيماري رنج ميکشيد... پدرم آرام گرفتنت مبارک به حسين(ع) سپردمت آرام بخواب . دل من راهم باخود ببر.

کل من عليها فان و يبقي وجه ربک ذوالجلال والکرام . زهرا جان تسليت واژه کوچکي است دربرابر غم بزرگ شما ازخداوند صبر براي شما وخانواده محترم خواهانم .اميدوارم که غم آخر زندگيتان باشد .

تسليت ميگم.خيلي ناراحت شدم.خدا بهتون صبر بده