روزبه روزحالش بدتر وشايدبهترميشد. تاآن روز شوم که ازصبح تاغروب من واو بيمارستان . امادلش نيامد آن لحظات ازمن خداحافظي کند تا به منزل رسيدم خبر راحتي اش راشنيدم و ديوانه وار گريستم . تنها آرزويي که به اميدش زنده مانده ام اين است که يک بارديگر به کربلاروم و تک تک قدمهايم راهديه به تمام سالهايي کنم که پدزم دربستربيماري رنج ميکشيد... پدرم آرام گرفتنت مبارک به حسين(ع) سپردمت آرام بخواب . دل من راهم باخود ببر.