فاماالانسان اذا ماابتله ربه فاکرمه ونعمه فيقول ربي أكرمن:اما انسان هنگامي كه پروردگارش او را براي آزمايش اكرام كند و نعمت بخشد، مغرور مي شود و مي گويد خداوند مرا گرامي داشته است.او نمي داند كه آزمايش الهي گاه با نعمت است و گاه با انواع بلا، نه روي آوردن نعمت مايه غرور است و نه بلاها مايه يأس و نااميدي. ولي انسان كم ظرفيت در هر دو حال هدف آزمايش را فراموش مي كند. به هنگام روي آوردن نعمت چنان مي پندارد كه مقرب درگاه خدا شده و اين نعمت دليل بر قرب اوست.و اما إذا ما ابتلاه فقدر عليه رزقه فيقول ربي أهانن:و اما هنگامي كه براي امتحان روزي را بر او تنگ بگيرد مأيوس مي شود و مي گويد: پروردگارم مرا خوار كرده است. يأس سرتا پاي او را فرا مي گيرد و از پروردگارش مي رنجد. غافل از اينكه اين سختي ها همه وسائل آزمايش و امتحان او است. امتحاني كه رمز پرورش و تكامل انسان و به دنبال آن سبب استحقاق ثواب و در صورت مخالفت مايه استحقاق عذاب است.