روز ورود امام من و چند تن دیگر از مبارزان به همراه خانواده هایمان سوار مینی بوس در خیابان ها در حرکت بودیم و با بلندگویی که روی مینی بوس قرار داشت مردم را هدایت میکردیم.سرپیچ شمرون گاردی ها جلوی ما را گرفتند و سوار مینی بوس شدند و یکی شان ژ-3 اش را روی شقیقه ی من گذاشت.

زن و بچه ها فریاد میزدند و شیون میکردند.سربازی که اسلحه در دستش بود گفت:"سید!اگر به خاطر عمامه ی سرت نبود به خدا مغزت را متلاشی میکردم".

خدا میداند چطور شد که او عمامه ی سفید مرا سیاه دید!

خاطرات ایت الله مهدوی کنی برگرفته از کتاب حاشیه های مهمتر از متن