مظلوم تر از جواد، بغداد نداشت

آن مظهر داد، تاب بیداد نداشت

می خواست که فریاد کند تشنه لبم

از سوز عطش، طاقت فریاد نداشت.

"جودجواد(ع)"

محمد بن سهل قمی میگوید: «پس از سفر به مکه، به مدینه رفتم و به خدمت
امام جواد(ع) رسیدم. میخواستم لباسی از آن بزرگوار برای پوشیدن بخواهم،

ولی فرصتی به دست نیامد. با آن حضرت خداحافظی کردم و از خانه اش بیرون آمدم.

تصمیم گرفتم نامه ای برایش بنویسم و لباس را درخواست کنم.

نامه را نوشتم و به مسجد رفتم. پس از خواندن دو رکعت نماز،

از فرستادن نامه منصرف شدم. سپس از مدینه بیرون آمدم

و قصد دیار خود کردم. به‌سمت شهر و دیار خود بازمی گشتم

که در راه شخصی به‌سمت کاروان آمد و پرسید:

محمد بن سهل قمی کیست؟ با راهنمایی افراد نزد من آمد

و بقچه ای گره زده را مقابلم گرفت و گفت:

مولای تو امام جواد(ع) این لباس را برایت فرستاده است.

نگاه کردم و دیدم دو لباس مرغوب و نرم است.
نقل است محمد بن سهل آن لباس ها را تا آخر عمر نزد خود نگه داشت

و وقتی از دنیا رفت، پسرش احمد،

او را با همان دو لباس کفن کرد و به خاک سپرد.