حضرت أمیرالمؤمنین علیه السّلام در توصیف اوج غربت و مظلومیّت فرزند غایب خود فرموده اند:

"(امام) عهده دار امر (نجات انسان ها) همان رانده ى آواره ى بى کس تنهاست."

(بحار الانوار 51: 120)

در روایت مشابهى، حضرت موسى بن جعفر علیه السّلام مى فرمایند:

"...هو الطرید الوحید الغریب الغائب عن أهله الموتور بأبیه..."

(کمال الدّین 2: 361 (باب 34، ح4))

"او (حضرت مهدى علیه السّلام) آن غریب تنهاى دور از وطن غایب از دیدگان کسان خویش است که هنوز انتقام خون پدرش گرفته نشده است..."

کسى از حضرت سیّد الشّهدا علیه السّلام پرسید: آیا صاحب این امر شمایید؟ فرمودند:

"نه (من نیستم)؛ صاحب این امر کسى است که از میان مردم کناره گیرى مى کند و به سرزمین هاى دوردست مى رود و او خواهان تقاصّ خون پدر است." 

(کمال الدّین: 318)

متأسّفانه این غربت و تنهایى امام زمان علیه السّلام تا زمان ظهور، امتداد خواهد یافت؛ چنان که مولاى متّقیان فرموده اند:

"مهدى ما (از تولّد تا زمان ظهور) تنها، یگانه و غریب خواهد بود."

(مکیال المکارم 1: 129)

امام صادق علیه السّلام نیز در مورد کیفیّت ظهور امام عصر علیه السّلام به مفضّل مى فرمایند:

"اى مفضّل، او تنها ظهور مى کند؛ به تنهایى وارد مسجدالحرام مى شود؛ به تنهایى به دامن کعبه دست مى یازد؛ تاریکى شب همه جا را فرا مى گیرد و او هم چنان تنهاست... ."

(بحار الانوار 53: 7)

"یا صاحبَ کلِّ غریبٍ

 یا مونسَ کلِّ وحیدٍ

 یا مَلجَأَ کلِّ طریدٍ"

عجِّلْ فَرَجَ "الغریبِ الوحیدِ الطَّریدِ" و اجعلنا مِنْ اَعْوانِهِ و اَنْصارِهِ و الذّابّیـنَ عنه و المـُسارِعیـنَ الیه فى قَضاءِ حَوائـجِهِ و المـُمتَثِلیـنَ لِاوامِرِه و المـُحامیـنَ عنه و السّابقین الى اِرادَتِهِ و المستَشْهَدینَ بَیـْنَ یَدَیْهِ.

آفتاب در غربت

قصددارم هرچندوقت یک بار جملاتی زیبا و الهام بخش را قرار دهم ادامه مطلب...

سوره مبارکه الرحمن:

مَرَجَ الْبَحْرَیْنِ یَلْتَقِیانِ (19)
بَیْنَهُما بَرْزَخٌ لا یَبْغِیانِ (20)
فَبِأَیِّ آلاءِ رَبِّکُما تُکَذِّبانِ (21)

دو دریا را به گونه ای روان کرد که با هم برخورد کنند
اما میان آن دو حد فاصلی است که به هم تجاوز نمی کنند
پس کدامین نعمتهاى پروردگارتان را انکار میکنید؟!
.
.
.
معجزه قرآن اینه که 1400 سال پیش در مورد مکانی حرف میزنه که الان کشف شده!!

تصاویری بسیار زیبا و حیرت انگیز از مراحل رشد جنین در انسان

ادامه مطلب...

روزی شیخ جعفر شوشتری را دیدند که در کنار جویی نشسته و بلند بلند گریه می‌کند.

شاگردان گفتند: ” کسی چیزی به شما گفته؟ لاتی، چاقو کشی چیزی شما را اذیت و آزار کرده؟“

شیخ جعفر در میان گریه ها گفت: ”آری... یکی از لات های این اطراف حرفی به من زد“

همه نگران شدند که بی احترامی به ایشان کرده باشد. گفتند ”چه گفت؟ چه کسی بود؟ چه شد؟“

شیخ جعفر گفت: ”یکی از لات های این اطراف آمد و به من گفت:

 ”شیخ جعفر! من همونی هستم که همه می‌گن،...

تو هم همونی هستی که همه می‌گن؟“

و باز صدای گریه های شیخ جعفر بلند شد..