سلام همکلاسی های عزیز!با توجه به پیشنهاد ها و انتقادات شما تصمیم گرفتم در این عنوان علاوه بر معرفی کتاب هر بار یک داستان کوتاه جالب هم براتون قرار بدم امیدوارم مثل همیشه برامون نظر بذارید .

این هفته قراره روایت های واقعی از تجربیات دانشجوها رو از خوابگاه که در هر اتاقش یک شخصیت داستانی روزگار میگذارند روبا هم بخونیم.سعی میکنم هرروز یک روایت رو براتون بذارم.این روایت ها برگرفته شده از مجله ی همشهری "داستان"منتشر شده در مهر 91 هست.

اسطوره ی خوابگاه ما یخچالمان بودکه ماست هم میخورد.واقعا می خورد.هیچ سطل ماستی بیشتر از هفده ساعت نتوانست توی ان دوام بیاوردبه گمانم به یک فرقه ی ماست خوری متعلق بود چون هیچوقت هیچ چیز به جز ماست از داخلش غیب نشد.

اسطوره ی دیگر تلفن عمومی بود که طول سیم گوشی اش انقدری نبود که بشود روی زمین کنارش نشست.بعد از چهل و پنج دقیقه این پا و ان پا کردن و به در و دیوار تکیه دادن ادم را ناچار میکرد برای دو ساعت باقی مانده از صحبتش از خود تلفن به جای صندلی استفاده کند و از سر و کول ان بالا برود.ان مدل قدیمی تر ها که باجه های زردشان شبیه یک نصفه تخم مرغ بودباز بهتر بودند و بعضی از بچه ها به حالت جنینی توی دلشان می نشستند ولی این جدیدتر ها که روی پایه ی سبز ایستاده اند کمی کار را سخت میکنند و فقط با الهام از مدل مجسمه ی "پیتا"ی مرحوم میکل انج و با اعمال شاقه می شد به صندلیشان تبدیل کرد.

از تخت خواب هم می شود اسم برد که بیشتر از یک شی اساطیری یک مکان اساطیری بود.یک جور قلمروی شخصی که می توانست با جزوه و جوراب و ته مانده ی بیسکوییت ساقه طلایی علامت گذاری اش کنی و عین کشتی نوح از هر چه در دنیایت داری برداری ببری تویش.شب های امتحان ان هایی که شب بیدار بودندجلویش یک پتو و پرده اویزان می کردند.اگر از دور نگاهشان می کردی مثل سرباز های جنگ جهانی اول می ماندند که توی سنگر هایشان در حالت اماده باش اند.اذوقه و اب که دارند و تا زانو هم توی گل و شل کتاب و جزوه های تازه به دست رسیده گرفتار شده اند.دور .و بر تختخواب ها همیشه یک شب روح یا به قول این جدیدی ها یک هاله ای از جنس تنهایی چرخ میخورد و هوهو میکند.به همین خاطر حتی مشخص ترین بچه های خوابگاه یک بیت شعر یک تصویر هاشور خورده یا یک نوشته روی دیوار کنار تختشان داشتندکه در یک مراسم شب ایینی روز ی چند دقیقه باید بهش خیره می شدند و ته مدادشان را می جویدند.

اما از همه یا اینها افسانه ای تر"قاسمی"بود."قاسمی"اسم کامپیوتر پنتیوم معادل دست دوم کثیفی بود که وقتی امد دو روز تمام صرف پاک کردنش شد.با ذغال سنگ کار میکرد.وقتی سیستمش بالا می امد هاردش مثل اب میوه گیری های ناسیونال قدیمی چنان خرخری راه می انداخت که ادم وحشت میکرد.با این حال اسطوره ی کار و مقاومت بود.فقط افسردگی داشت.گاهی به یک نقطه خیره می ماند و اشک توی چشمهایش جمع می شد.باید چند بار میزدیم پشتش و میگفتیم "تو میتونی!تو میتونی!"تا روحیه بگیرد و بقیه ی برنامه را اجرا کند.اخرش هم یک شب وسطای فیلم"جن گیر"نمیدانم چند تا سکته کرد و عمرش را داد به شما.