اکثر داروهای خواب آوری که توسط پزشکان تجویز می شود اصولا به بیماران کمک می کند تا راحتر بخوابند اما احتمالا نه بخاطر اینکه این داروها هستند که اثر می کنند بلکه بخاطر اثر روانی است که این داروها بر روی بیماران می گذارند. تحقیقات جدید نشان می دهد داروهای خواب آور نیمی از اثربخشی خود را به جنبه دارونما بودنشان مدیون هستند. دارو‏هایی که در این مطالعه مورد بررسی قرار گرفتند شامل آمبین(زولپیدم)، لونستا(اسزوپیکلون)، سوناتا(زالپلون) و سایر انواع ژنریک آنها بوده است.

در این بررسی که حاصل تلاش مشترک دانشمندان دانشگاه لینکلن در انگلستان، دانشگاه هاروارد، و دانشگاه کانکتیکات است، محققان با بررسی یافته های 13 تحقیق انجام شده و تجزیه و تحلیل یافته های آنها به این نتیجه رسیده اند که این داروها به افراد کمک می کنند تا راحتر بخوابند اما مقدار اثربخشی آنها در قیاس با دارونماها چشم گیر نیست.

از این رو متخصصان معتقدند در زمان تجویز این داروها برای درمان بی خوابی باید خطرات جانبی استفاده از آنها  و همچنین احتمال اعتیاد به آنها را مد نظر قرار داد.
خطرات جانبی استفاده از داروهای خواب آور شامل از دست دادن حافظه، خواب آلودگی در روز و خطر زمین خوردن و سقوط است که محققان معتقدند این داروها برای افراد مسن تر خطرات بیشتری نیز بهمراه دارند.
در عین حال بسیاری دیگر از متخصصان درمان بی خوابی، معتقدند اندازه گیری میزان اثرگذاری داروها در تحقیقات بسیار دشوار است و نمی توان به راحتی به یافته های این مطالعات اطمینان کرد.

به همین علت متخصصان زیادی هستند که معتقدند استفاده از روش های درمانی روانشناختی مانند شناخت درمانی رفتاری به جای دارو درمانی، می توانند برای بهبود خواب بیماران بسیاری مورد استفاده قرار گیرند. در این روش به بیمار کمک می شود تا رفتارها و افکاری که به ایجاد یا بدتر شدن مشکلات خواب او منجر می شود را شناسایی کند و با عاداتی که به خواب راحتر وی می انجامد جایگرین کند. به گفته متخصصان این شیوه درمانی یکی از بهترین روش های درمان برای خلاص شدن از مضرات داروها و قرص های خواب آور است.